17.07.2004, 21:08:11
Ich hoffe, der Brief, den eine liebe Athener Tierschützerin ganz schnell transferiert hat, ist hier im Forum lesbar. Bei meiner Vorschau ist er es jedenfalls. Wenn nicht, muss ich ihn einzeln auf Anfrage per e-mail verschicken. Also meldet Euch bitte. Regina_Schmid@t-online.de
Σέρρες 1981.
Θα ήμουν 8 χρονών. Το αυτοκίνητο μας χτυπά έναν σκύλο στον αυτοκινητόδρομο. Ο Θείος μου κατεβαίνει, κοιτά την πινακίδα που στράβωσε από το χτύπημα και φεύγουμε! Σήμερα μόνο αναρωτιέμαι τι απέγινε ο σκύλος...
Θεσσαλονίκη, 1994.
Η Πηνελόπη (έτσι τι βάφτισε ο φίλος μου ο Κώστας
, μια γκρίζα γατούλα που ζει στην Πανεπιστημιούπολη Θεσσαλονίκης, παίζει ανέμελα στο γρασίδι με το δύο γατάκια της. Όμορφο θέαμα. Δεν χόρταινα να την κοιτάζω. Αλίμονο, λίγες μέρες αργότερα μάθαμε πως βασανίστηκε αγρίως από περαστικούς ναρκομανείς. Τα ουρλιαχτά του άμοιρου πλάσματος ακούγονταν επί ώρες.. Προφανώς κανείς δεν συγκινήθηκε.
Αθήνα, 1997.
Στον κήπο της Μαργαρίτας ένας γείτονας δηλητηριάζει συστηματικά όλες τις γάτες (αδέσποτες και μη. Στη γειτονιά του Κώστα μια γιαγιά καμαρώνει που δίνει κρέας παραγεμισμένο με θρυμματισμένα γυαλιά στους αδέσποτους σκύλους. Και κανείς δεν της λέει τίποτα…
Αυτή είναι η χώρα στην οποία μεγάλωσα. Νομίζω πως κάθε Έλληνας μπορεί να θυμηθεί αντίστοιχα περιστατικά από την ζωή του. Δεν θυμάμαι το ελληνικό σχολείο που τόσο αγάπησα να μου έμαθε ποτέ πώς να συμπεριφέρομαι στα ζώα. Το έμαθα μόνη μου πολύ αργότερα όταν αναζήτησα επιπλέον σπουδές στο εξωτερικό… όταν τελικά αναζήτησα επιπλέον σπουδές και εργασία στο εξωτερικό… όταν τελικά αναζήτησα να βρω μόνη μου την κρυφή σοφία στα συγγράμματα των αρχαίων Ελλήνων… όταν σκεφτόμουν τη γιαγιά μου που, μεγαλωμένη σε ένα μικρό ελληνικό χωριό, σε μία άλλη εποχή, ήξερε να σέβεται και να αγαπά τα ζώα. Και τελικά έγινα καλύτερος άνθρωπος όταν περιμάζεψα ένα πεινασμένο αδέσποτο που μου έδωσε ην απόλυτη αγάπη του σαν αντάλλαγμα.
Βρυξέλλες, 1994
Ένας Τούρκος μετανάστης κτυπά βάναυσα το λυκόσκυλό του και το πετά με σπασμένα πόδια σε κάποιον αυτοκινητόδρομο. Η σκυλίτσα είχε αρρωστήσει και ήταν βάρος τον Τούρκο που θέλησε έτσι να την ξεφορτωθεί. Η σημερινή γειτόνισσα μου στις Βρυξέλλες , Jacquelline, περιμαζεύει την Λούνα (έτσι τη βάφτισε και με πολύ κόπο τη γιατρεύει και την υιοθετεί. Την αγαπά και την φροντίζει επί χρόνια. Είδα τη Jacqueline να κλαίει όταν η Λούνα πέθανε πριν δύο χρόνια. Κλαίει στη θύμηση της ακόμα και σήμερα. Δεν σκέφτηκε ούτε για μια στιγμή τα 2000 Ευρώ που ξόδεψε στις εγχειρήσεις για να την σώσει.
Μιλάνο 2000,
Οι γείτονες της φίλης μου Roberta υιοθετούν ένα γατάκι. Θέλουν τα παιδιά τους να μεγαλώσουν αναπτύσσοντας ευαισθησία, οίκτο και υπευθυνότητα. Τι καλύτερο από ένα ζώο!
Θα μπορούσα να δώσω τόσα παραδείγματα. Και είναι τόσο δύσκολο σαν Ελληνίδα να το παραδεχτώ: σε καμιά απολύτως χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (προ διεύρυνσης δεν συνάντησα την αναισθησία και την αμάθεια του Έλληνα (αλλά και την Κρατική αδιαφορία απέναντι σε αθώα πλάσματα του Θεού που γνώρισα στον τόπο μου. Σε καμία πόλη (ακόμα και στο φτωχό Πόρτο της Πορτογαλίας δεν συνάντησα το σιγανό πόνο των ζώων που αντικρίζω καθημερινά στην Ελλάδα.
Reims 2004.
Σε ένα βιβλιοπωλεία με βιβλία-αντίκες ανακαλύπτω ένα βιβλίου του 1817 στα γαλλικά με τίτλο «Οδηγίες για την φροντίδα των ζώων.» Το 1817! Για σκέψου! Που ήταν η Ελλάδα μου το 1817; Και από τότε που απελευθερώθηκε από τον Τούρκικο Ζυγό, από τότε που προσχώρησε στην τότε ΕΟΚ, τι βήματα έκανε για να αλλάξει την άρρωστη της νοοτροπία; Στην Οδύσσεια του Ομήρου, θυμάμαι το σκύλο του Οδυσσέα που περίμενε καρτερικά το αφεντικό του πριν ξεψυχήσει.. Τι απέγινε η ευαισθησία, το μεγαλείο της ψυχής, που ο Έλληνας είχε πριν χιλιάδες χρόνια; Λυπάμαι γιατί τέτοια παραδείγματα από τα βαθύ των αιώνων κάνουν την κατάντια μας να φαίνεται ακόμα πιο τραγική…
Σήμερα το μεγάλο γεγονός είναι οι Ολυμπιακοί αγώνες του 2004. Και είναι λυπηρό πως έχει μεταστραφεί το νόημά τους. Αντί να συμβολίζουν τη συμφιλίωση των λαών και τον πολιτισμό όπως στην αρχαιότητα, κατάντησαν μία προετοιμασία για ένα πανηγύρι, μία κοροϊδία της διεθνούς κοινότητας και μία άδικη και παντελώς αθεμελίωτη- ακόμη ρατσιστική – επίθεση κατά των «ξένων» φιλόζωων. Δεν θα αναφερθώ σε λεπτομέρειες για μαζικές δηλητηριάσεις ζώων (από αγράμματους δημάρχους, ομοίων η χειρότερων του Τούρκου μετανάστη του παραδείγματός μου. Αυτά είναι ήδη γνωστά από άρθρα εφημερίδων (Ελληνικών και ξένων και τηλεοπτικές εκπομπές. Η θέα των βασανισμένων και πεινασμένων αδέσποτων ζώων θα χαλάσει το πανηγύρι των Ολυμπιακών και ψάχνουμε τρόπους να τα εξαφανίσουμε (κυρίως φόλες!) Ψηφίστηκε και ο σχετικός νόμος του 2003 για να ρίξουμε στάχτη στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, έστω και αν δεν εφαρμόστηκε αλλά ούτε και πρόκειται να εφαρμοστεί ποτέ. Έτοιμοι λοιπόν για το πανηγύρι! Μα πόσο άθλιος έγινε ο Νεοέλληνας! Κανένας οίκτος για μία ζωή που βασανίζεται στους δρόμους της χώρας μας, κανένα πολιτισμικό επίπεδο; Είχες δυστυχώς δίκιο μεγάλε Γιώργο Σεφέρη «όπου και αν πάω η Ελλάδα με πληγώνει..»
Και ενώ στις Βρυξέλλες ΄που ζω λαμβάνω συνέχεια με ντροπή άρθρα για τα αίσχη των Ελλήνων σε σχέση με τα αδέσποτα – άρθρα που κάνουν το γύρο του κόσμου και πλήττουν τον πολιτισμό, τον τουρισμό και την αξιοπρέπεια μας – έλαβα κάποια «συγγράμματα» συμπατριωτών μου. Ντράπηκα γιατί τα γράμματα αυτά, γράμματα Ελλήνων, που εκφράζουν αμάθεια, άγνοια και τελικά ανοησία. Κάποιες κυρίες ένα πρωί και φαντάστηκα πως κάποιοι «ξένοι» (όπως τους αποκαλούν, άνθρωποι ευαίσθητοι οι οποίοι δίνουν την ψυχή τους για να σώσουν μερικά αδέσποτα (τι σημασία έχει άραγε η εθνικότητα τους!!!) τα στέλνουν ίσως στο εξωτερικό για πειράματα!!! Ίσως οι κυρίες αυτές να είχαν αγαθές προθέσεις. Ο τόνος όμως και τα επιχειρήματά τους δεν τις δικαιώνουν. Αναρωτιέμαι πιο μπορεί να είναι το μορφωτικό και πολιτισμικό επίπεδο κάποιου που αποκαλεί ένα δύστυχο πλάσμα «κοπρίτη»!
Το σενάριο: Ξένοι κτηνίατροι μεταβαίνουν στην Ελλάδα, στειρώνουν, εμβολιάζουν και αποπαρασιτώνουν αδέσποτα για λογαριασμό ξένων φιλόζωων που τα μεταφέρουν στο εξωτερικό για πειράματα. Μα καλά, δεν συνειδητοποιούν οι συμπατριώτισσες μου πως το κόστος είναι τελικά τόσο μεγάλο που τελικά η εταιρία θα προτιμούσε εναλλακτική μέθοδο (πχ. Τεχνητό δέρμα; Έχω απευθύνει πολλά γράμματα σε εταιρείες που διενεργούν πειράματα και γνωρίζω πως προσπαθούν να μειώσουν το κόστος. Δεν χρειάζεται να πληρώσουν 10 Ευρώ το κιλό για να φέρουν ζώα από την Ελλάδα.. Και γιατί να τα στειρώσουν και να τα εμβολιάσουν (=επιπλέον κόστος αν πρόκειται να τα χρησιμοποιήσουν για πειράματα;
Το σενάριο γίνεται πλέον επιστημονικής φαντασίας: οι ξένοι φιλόζωοι είναι πληρωμένοι πράκτορες των εταιριών αλλιώς που βρίσκουν τα χρήματα και το χρόνο να ασχολούνται με τα αδέσποτα. Και κυρίως γιατί ασχολούνται; Γιατί έχουν καρδιά και ευαισθησία αγαπητές μου κυρίες. Γιατί μεγάλωσαν σε μία κοινωνία και πήγαν σε ένα σχολείο που τους ανέπτυξε αυτήν την ευαισθησία. Έχουν ζώα και πληρώνουν για την υγεία τους. Μην κρίνεται εξ ιδίων τα αλλότρια. Που βρίσκουν χρήματα οι «ξένοι πράκτορες»; Από ανθρώπους που ευτυχώς δεν σκέφτονται όπως εσείς. Εγώ η ίδια έχω συνεισφέρει στέλνοντας φάρμακα και χρήματα όπως και άλλοι συνάδελφοι και φίλοι στις Βρυξέλλες, αρκετοί Έλληνες μάλιστα που ντρεπόμαστε για το φαινόμενο των αδέσποτων στην χώρα μας.
Άλλο επιχείρημα: γιατί δε σώζουν τα ζώα της χώρας τους; Ποιος σας είπε πως δεν προσπαθούν παράλληλα να κάνουν και αυτό; Απλά το φαινόμενο δεν είναι τόσο έντονο ώστε να προκαλεί τόσο οίκτο σε καμία άλλη χώρα της ΕΕ. Πολεμάτε τους ανθρώπους που μάχονται για τα ζώα σε όλο τον πλανήτη.
Έχετε σκεφτεί γιατί όλοι αυτοί έρχονται στην Ελλάδα; Γιατί το Κράτος μας και εμείς αδιαφορούμε! Τελικά τι μας νοιάζει τι απογίνονται όλα αυτά τα ζώα που μεταφέρονται στο εξωτερικό; Ας υποθέσουμε πως πάνε για πειράματα. Αφού ποτέ δεν νοιαστήκαμε για αυτά εμείς οι Έλληνες. Τώρα μας έπιασε η ευαισθησία; Αν ναι, γιατί δεν παίρνουμε από ένα στα σπίτια μας και γιατί δεν μαθαίνουμε στα παιδιά μας να τα αγαπάνε;
Και τα γράμματα αυτά θα έπεφταν στο κενό αν η κτηνιατρική υπηρεσία του υπουργείου Γεωργίας δεν πίστευε αυτές τις αφέλειες και καταργούσε την ελπίδα κάποιων δύστυχων ζώων, που αποτελούν σκουπίδια για τους Έλληνες, να βρουν ένα φιλόξενο σπίτι και αγάπη στο εξωτερικό. Με την καινούργια διαδικασία (όπως και με κάθε κρατική γραφειοκρατική διαδικασία γίνεται αδύνατο για έναν «ξένο» να υιοθετήσει ένα ζώο στην Ελλάδα και ενδεχομένως μία άλλη χρυσή ευκαιρία για να τα «αρπάξουν» μερικοί δημόσιοι υπάλληλοι. Ελπίζω οι κυρίες αυτές αλλά και το υπουργείο Γεωργίας να νιώθουν περήφανοι με τα «κατορθώματά» τους. Ανέστρεψαν ακόμη και την Ελληνική δικονομία κατά την οποία ο κατηγορών πρέπει να απόδειξη την κατηγορία και όχι ο κατηγορούμενος την αθωότητά του.
Ο τόνος μου είναι επικριτικός κατά της ίδιας μου της πατρίδας, της μόνης μου πατρίδας. Όποιος όμως αγαπά την χώρα του έχει δύο δρόμους: 1) να υπερασπίζεται τη χώρα του και τα κακώς κείμενά της σε κάθε περίπτωση, 2) να φέρνει στο φως όλα τα κακώς κείμενα και να επιζητά τη λύση τους γιατί πιστεύει στους συμπατριώτες του. Θα ήθελα να απευθύνω έκκληση στους έλληνες εκπαιδευτικούς να ευαισθητοποιήσουν τα παιδιά τους. Στους Έλληνες ιερείς να ευαισθητοποιήσουν το ποίμνιο τους απέναντι στο σιγανό μαρτύριο αθώων πλασμάτων του Θεού. Σε όλους τους συμπατριώτες μου να μήν γυρίσουν από το άλλο πλευρό στη θέα του επόμενου αδέσποτου ζώου που υποφέρει. Να το υιοθετήσουν και να το στειρώσουν για την ίδια την προστασία. Δεν έχει πλέον νόημα να πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα τα ζώα σε μεγαλουπόλεις. Η μοίρα τους θα είναι κάτω από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου. Και τέλος καλό το Ελληνικό Κράτος, με μια ισχνή ελπίδα, κάποτε να ξυπνήσει. Εμείς οι Έλληνες μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι από ότι νομίζουμε.
«Όσο οι άνθρωποι θα θανατώνουν τα ζώα, θα σκοτώνονται και μεταξύ τους. Αυτός που σπέρνει το θάνατο και τον πόνο, δεν μπορεί φυσικά να συλλέξει τους καρπούς της χαράς και της αγάπης» - Πυθαγόρας
Σέρρες 1981.
Θα ήμουν 8 χρονών. Το αυτοκίνητο μας χτυπά έναν σκύλο στον αυτοκινητόδρομο. Ο Θείος μου κατεβαίνει, κοιτά την πινακίδα που στράβωσε από το χτύπημα και φεύγουμε! Σήμερα μόνο αναρωτιέμαι τι απέγινε ο σκύλος...
Θεσσαλονίκη, 1994.
Η Πηνελόπη (έτσι τι βάφτισε ο φίλος μου ο Κώστας
, μια γκρίζα γατούλα που ζει στην Πανεπιστημιούπολη Θεσσαλονίκης, παίζει ανέμελα στο γρασίδι με το δύο γατάκια της. Όμορφο θέαμα. Δεν χόρταινα να την κοιτάζω. Αλίμονο, λίγες μέρες αργότερα μάθαμε πως βασανίστηκε αγρίως από περαστικούς ναρκομανείς. Τα ουρλιαχτά του άμοιρου πλάσματος ακούγονταν επί ώρες.. Προφανώς κανείς δεν συγκινήθηκε.Αθήνα, 1997.
Στον κήπο της Μαργαρίτας ένας γείτονας δηλητηριάζει συστηματικά όλες τις γάτες (αδέσποτες και μη
. Στη γειτονιά του Κώστα μια γιαγιά καμαρώνει που δίνει κρέας παραγεμισμένο με θρυμματισμένα γυαλιά στους αδέσποτους σκύλους. Και κανείς δεν της λέει τίποτα…Αυτή είναι η χώρα στην οποία μεγάλωσα. Νομίζω πως κάθε Έλληνας μπορεί να θυμηθεί αντίστοιχα περιστατικά από την ζωή του. Δεν θυμάμαι το ελληνικό σχολείο που τόσο αγάπησα να μου έμαθε ποτέ πώς να συμπεριφέρομαι στα ζώα. Το έμαθα μόνη μου πολύ αργότερα όταν αναζήτησα επιπλέον σπουδές στο εξωτερικό… όταν τελικά αναζήτησα επιπλέον σπουδές και εργασία στο εξωτερικό… όταν τελικά αναζήτησα να βρω μόνη μου την κρυφή σοφία στα συγγράμματα των αρχαίων Ελλήνων… όταν σκεφτόμουν τη γιαγιά μου που, μεγαλωμένη σε ένα μικρό ελληνικό χωριό, σε μία άλλη εποχή, ήξερε να σέβεται και να αγαπά τα ζώα. Και τελικά έγινα καλύτερος άνθρωπος όταν περιμάζεψα ένα πεινασμένο αδέσποτο που μου έδωσε ην απόλυτη αγάπη του σαν αντάλλαγμα.
Βρυξέλλες, 1994
Ένας Τούρκος μετανάστης κτυπά βάναυσα το λυκόσκυλό του και το πετά με σπασμένα πόδια σε κάποιον αυτοκινητόδρομο. Η σκυλίτσα είχε αρρωστήσει και ήταν βάρος τον Τούρκο που θέλησε έτσι να την ξεφορτωθεί. Η σημερινή γειτόνισσα μου στις Βρυξέλλες , Jacquelline, περιμαζεύει την Λούνα (έτσι τη βάφτισε
και με πολύ κόπο τη γιατρεύει και την υιοθετεί. Την αγαπά και την φροντίζει επί χρόνια. Είδα τη Jacqueline να κλαίει όταν η Λούνα πέθανε πριν δύο χρόνια. Κλαίει στη θύμηση της ακόμα και σήμερα. Δεν σκέφτηκε ούτε για μια στιγμή τα 2000 Ευρώ που ξόδεψε στις εγχειρήσεις για να την σώσει.Μιλάνο 2000,
Οι γείτονες της φίλης μου Roberta υιοθετούν ένα γατάκι. Θέλουν τα παιδιά τους να μεγαλώσουν αναπτύσσοντας ευαισθησία, οίκτο και υπευθυνότητα. Τι καλύτερο από ένα ζώο!
Θα μπορούσα να δώσω τόσα παραδείγματα. Και είναι τόσο δύσκολο σαν Ελληνίδα να το παραδεχτώ: σε καμιά απολύτως χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (προ διεύρυνσης
δεν συνάντησα την αναισθησία και την αμάθεια του Έλληνα (αλλά και την Κρατική αδιαφορία απέναντι σε αθώα πλάσματα του Θεού που γνώρισα στον τόπο μου. Σε καμία πόλη (ακόμα και στο φτωχό Πόρτο της Πορτογαλίας δεν συνάντησα το σιγανό πόνο των ζώων που αντικρίζω καθημερινά στην Ελλάδα.Reims 2004.
Σε ένα βιβλιοπωλεία με βιβλία-αντίκες ανακαλύπτω ένα βιβλίου του 1817 στα γαλλικά με τίτλο «Οδηγίες για την φροντίδα των ζώων.» Το 1817! Για σκέψου! Που ήταν η Ελλάδα μου το 1817; Και από τότε που απελευθερώθηκε από τον Τούρκικο Ζυγό, από τότε που προσχώρησε στην τότε ΕΟΚ, τι βήματα έκανε για να αλλάξει την άρρωστη της νοοτροπία; Στην Οδύσσεια του Ομήρου, θυμάμαι το σκύλο του Οδυσσέα που περίμενε καρτερικά το αφεντικό του πριν ξεψυχήσει.. Τι απέγινε η ευαισθησία, το μεγαλείο της ψυχής, που ο Έλληνας είχε πριν χιλιάδες χρόνια; Λυπάμαι γιατί τέτοια παραδείγματα από τα βαθύ των αιώνων κάνουν την κατάντια μας να φαίνεται ακόμα πιο τραγική…
Σήμερα το μεγάλο γεγονός είναι οι Ολυμπιακοί αγώνες του 2004. Και είναι λυπηρό πως έχει μεταστραφεί το νόημά τους. Αντί να συμβολίζουν τη συμφιλίωση των λαών και τον πολιτισμό όπως στην αρχαιότητα, κατάντησαν μία προετοιμασία για ένα πανηγύρι, μία κοροϊδία της διεθνούς κοινότητας και μία άδικη και παντελώς αθεμελίωτη- ακόμη ρατσιστική – επίθεση κατά των «ξένων» φιλόζωων. Δεν θα αναφερθώ σε λεπτομέρειες για μαζικές δηλητηριάσεις ζώων (από αγράμματους δημάρχους, ομοίων η χειρότερων του Τούρκου μετανάστη του παραδείγματός μου
. Αυτά είναι ήδη γνωστά από άρθρα εφημερίδων (Ελληνικών και ξένων και τηλεοπτικές εκπομπές. Η θέα των βασανισμένων και πεινασμένων αδέσποτων ζώων θα χαλάσει το πανηγύρι των Ολυμπιακών και ψάχνουμε τρόπους να τα εξαφανίσουμε (κυρίως φόλες!) Ψηφίστηκε και ο σχετικός νόμος του 2003 για να ρίξουμε στάχτη στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, έστω και αν δεν εφαρμόστηκε αλλά ούτε και πρόκειται να εφαρμοστεί ποτέ. Έτοιμοι λοιπόν για το πανηγύρι! Μα πόσο άθλιος έγινε ο Νεοέλληνας! Κανένας οίκτος για μία ζωή που βασανίζεται στους δρόμους της χώρας μας, κανένα πολιτισμικό επίπεδο; Είχες δυστυχώς δίκιο μεγάλε Γιώργο Σεφέρη «όπου και αν πάω η Ελλάδα με πληγώνει..»Και ενώ στις Βρυξέλλες ΄που ζω λαμβάνω συνέχεια με ντροπή άρθρα για τα αίσχη των Ελλήνων σε σχέση με τα αδέσποτα – άρθρα που κάνουν το γύρο του κόσμου και πλήττουν τον πολιτισμό, τον τουρισμό και την αξιοπρέπεια μας – έλαβα κάποια «συγγράμματα» συμπατριωτών μου. Ντράπηκα γιατί τα γράμματα αυτά, γράμματα Ελλήνων, που εκφράζουν αμάθεια, άγνοια και τελικά ανοησία. Κάποιες κυρίες ένα πρωί και φαντάστηκα πως κάποιοι «ξένοι» (όπως τους αποκαλούν
, άνθρωποι ευαίσθητοι οι οποίοι δίνουν την ψυχή τους για να σώσουν μερικά αδέσποτα (τι σημασία έχει άραγε η εθνικότητα τους!!!) τα στέλνουν ίσως στο εξωτερικό για πειράματα!!! Ίσως οι κυρίες αυτές να είχαν αγαθές προθέσεις. Ο τόνος όμως και τα επιχειρήματά τους δεν τις δικαιώνουν. Αναρωτιέμαι πιο μπορεί να είναι το μορφωτικό και πολιτισμικό επίπεδο κάποιου που αποκαλεί ένα δύστυχο πλάσμα «κοπρίτη»!Το σενάριο: Ξένοι κτηνίατροι μεταβαίνουν στην Ελλάδα, στειρώνουν, εμβολιάζουν και αποπαρασιτώνουν αδέσποτα για λογαριασμό ξένων φιλόζωων που τα μεταφέρουν στο εξωτερικό για πειράματα. Μα καλά, δεν συνειδητοποιούν οι συμπατριώτισσες μου πως το κόστος είναι τελικά τόσο μεγάλο που τελικά η εταιρία θα προτιμούσε εναλλακτική μέθοδο (πχ. Τεχνητό δέρμα
; Έχω απευθύνει πολλά γράμματα σε εταιρείες που διενεργούν πειράματα και γνωρίζω πως προσπαθούν να μειώσουν το κόστος. Δεν χρειάζεται να πληρώσουν 10 Ευρώ το κιλό για να φέρουν ζώα από την Ελλάδα.. Και γιατί να τα στειρώσουν και να τα εμβολιάσουν (=επιπλέον κόστος αν πρόκειται να τα χρησιμοποιήσουν για πειράματα;Το σενάριο γίνεται πλέον επιστημονικής φαντασίας: οι ξένοι φιλόζωοι είναι πληρωμένοι πράκτορες των εταιριών αλλιώς που βρίσκουν τα χρήματα και το χρόνο να ασχολούνται με τα αδέσποτα. Και κυρίως γιατί ασχολούνται; Γιατί έχουν καρδιά και ευαισθησία αγαπητές μου κυρίες. Γιατί μεγάλωσαν σε μία κοινωνία και πήγαν σε ένα σχολείο που τους ανέπτυξε αυτήν την ευαισθησία. Έχουν ζώα και πληρώνουν για την υγεία τους. Μην κρίνεται εξ ιδίων τα αλλότρια. Που βρίσκουν χρήματα οι «ξένοι πράκτορες»; Από ανθρώπους που ευτυχώς δεν σκέφτονται όπως εσείς. Εγώ η ίδια έχω συνεισφέρει στέλνοντας φάρμακα και χρήματα όπως και άλλοι συνάδελφοι και φίλοι στις Βρυξέλλες, αρκετοί Έλληνες μάλιστα που ντρεπόμαστε για το φαινόμενο των αδέσποτων στην χώρα μας.
Άλλο επιχείρημα: γιατί δε σώζουν τα ζώα της χώρας τους; Ποιος σας είπε πως δεν προσπαθούν παράλληλα να κάνουν και αυτό; Απλά το φαινόμενο δεν είναι τόσο έντονο ώστε να προκαλεί τόσο οίκτο σε καμία άλλη χώρα της ΕΕ. Πολεμάτε τους ανθρώπους που μάχονται για τα ζώα σε όλο τον πλανήτη.
Έχετε σκεφτεί γιατί όλοι αυτοί έρχονται στην Ελλάδα; Γιατί το Κράτος μας και εμείς αδιαφορούμε! Τελικά τι μας νοιάζει τι απογίνονται όλα αυτά τα ζώα που μεταφέρονται στο εξωτερικό; Ας υποθέσουμε πως πάνε για πειράματα. Αφού ποτέ δεν νοιαστήκαμε για αυτά εμείς οι Έλληνες. Τώρα μας έπιασε η ευαισθησία; Αν ναι, γιατί δεν παίρνουμε από ένα στα σπίτια μας και γιατί δεν μαθαίνουμε στα παιδιά μας να τα αγαπάνε;
Και τα γράμματα αυτά θα έπεφταν στο κενό αν η κτηνιατρική υπηρεσία του υπουργείου Γεωργίας δεν πίστευε αυτές τις αφέλειες και καταργούσε την ελπίδα κάποιων δύστυχων ζώων, που αποτελούν σκουπίδια για τους Έλληνες, να βρουν ένα φιλόξενο σπίτι και αγάπη στο εξωτερικό. Με την καινούργια διαδικασία (όπως και με κάθε κρατική γραφειοκρατική διαδικασία
γίνεται αδύνατο για έναν «ξένο» να υιοθετήσει ένα ζώο στην Ελλάδα και ενδεχομένως μία άλλη χρυσή ευκαιρία για να τα «αρπάξουν» μερικοί δημόσιοι υπάλληλοι. Ελπίζω οι κυρίες αυτές αλλά και το υπουργείο Γεωργίας να νιώθουν περήφανοι με τα «κατορθώματά» τους. Ανέστρεψαν ακόμη και την Ελληνική δικονομία κατά την οποία ο κατηγορών πρέπει να απόδειξη την κατηγορία και όχι ο κατηγορούμενος την αθωότητά του.Ο τόνος μου είναι επικριτικός κατά της ίδιας μου της πατρίδας, της μόνης μου πατρίδας. Όποιος όμως αγαπά την χώρα του έχει δύο δρόμους: 1) να υπερασπίζεται τη χώρα του και τα κακώς κείμενά της σε κάθε περίπτωση, 2) να φέρνει στο φως όλα τα κακώς κείμενα και να επιζητά τη λύση τους γιατί πιστεύει στους συμπατριώτες του. Θα ήθελα να απευθύνω έκκληση στους έλληνες εκπαιδευτικούς να ευαισθητοποιήσουν τα παιδιά τους. Στους Έλληνες ιερείς να ευαισθητοποιήσουν το ποίμνιο τους απέναντι στο σιγανό μαρτύριο αθώων πλασμάτων του Θεού. Σε όλους τους συμπατριώτες μου να μήν γυρίσουν από το άλλο πλευρό στη θέα του επόμενου αδέσποτου ζώου που υποφέρει. Να το υιοθετήσουν και να το στειρώσουν για την ίδια την προστασία. Δεν έχει πλέον νόημα να πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα τα ζώα σε μεγαλουπόλεις. Η μοίρα τους θα είναι κάτω από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου. Και τέλος καλό το Ελληνικό Κράτος, με μια ισχνή ελπίδα, κάποτε να ξυπνήσει. Εμείς οι Έλληνες μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι από ότι νομίζουμε.
«Όσο οι άνθρωποι θα θανατώνουν τα ζώα, θα σκοτώνονται και μεταξύ τους. Αυτός που σπέρνει το θάνατο και τον πόνο, δεν μπορεί φυσικά να συλλέξει τους καρπούς της χαράς και της αγάπης» - Πυθαγόρας